nowozelandzki czerwony
Rasa królików średnich, wyhodowana w Kalifornii. Do Polski sprowadzona na początku XX wieku. Ze względu na słabsze przystosowanie do naszych warunków klimatycznych w porównaniu z białymi nowozelandzkimi, nie są hodowane na skalę przemysłową, mimo że również należą do królików mięsnych.
Dzięki swojej urodzie stały się ozdobami w hodowlach przydomowych i na fermach średniej wielkości. Waga dorosłych królików jest niższa niż białych nowozelandzkich, a ogólna sylwetka delikatniejsza. Barwa okrywy włosowej jest lisio-czerwona lub bursztynowo-kasztanowa równomiernie rozłożona na całej powierzchni królika. Jaśniejszy odcień tej barwy występuje w okolicy obramowania oczu oraz wewnętrznej stronie ud, brzucha i spodniej części ogonka. Jasny odcień występuje również na kończynach, ale również tylko od strony spodniej.
Na wystawach można spotkać króliki o umaszczeniu ciemniejszym (częściej spotykane w Czechach i na Słowacji) i nieco jaśniejszym (np. w Niemczech). Oba umaszczenia są prawidłowe, pod warunkiem że są jednolite i nie występują w nich kępki sierści innego koloru.
Typ rasowy posiada następujące cechy:
- harmonijna budowa ciała
- tułów walcowaty, dobrze umięśniony
- dobrze rozwinięta partia tylna i grzbietowa
- kończyny silne, nieco dłuższe niż u rasy białej
- ogonek krótki przylegający do tułowia
- okrywa włosowa gęsta, jedwabista, z połyskiem
- oczy koloru ciemnobrązowego
- pazurki szarobrązowe
- głowa krótka, szeroka u starszych samców, delikatniejsza u samic
- uszy mięsiste, zaokrąglone na końcach, o długości 12-12,5 cm
- minimalna masa ciała królika w poszczególnych miesiącach życia przedstawia się następująco:
wiek (miesiąc) | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
masa w kg | 1,7 | 2,2 | 2,8 | 3,2 | 3,7 | 4,0 |
- maksymalna waga dorosłego królika nie powinna przekraczać 5,3kg.
