angora biała

Rasa ta wymaga od hodowcy sporego zaangażowania i cierpliwości – długa, puszysta okrywa włosowa tych królików wymaga codziennej pielęgnacji. Dawniej nazywane były też królikami jedwabistymi, a swoją obecną nazwę zawdzięczają długiemu futerku przypominającemu okrywę kóz angorskich (pochodzących z tureckiej prowincji Angora).

Królik angorski jest bardzo starą rasą, hodowaną już w średniowieczu w rejonie Azji Mniejszej. W 1723 roku marynarze przywieźli te zabawne zwierzątka do Francji, prawdopodobnie jako ciekawostkę z dalekiej podróży. Z Francji króliki trafiły do Anglii, a stamtąd rozprzestrzeniły się już na całą Europę. W roku 1777 rozpoczęto ich hodowlę w Niemczech, zaraz potem także w Danii, Austrii, Czechach i we Włoszech. Na przełomie XIX i XX wieku króliki angorskie trafiły do Polski, gdzie spotkały się z dużym zainteresowaniem. Obecnie rasa ta jest bardzo popularna zarówno wśród profesjonalnych, jak i amatorskich hodowców.

Najbardziej popularnym i najczęściej hodowanym królikiem angorskim jest królik angorski biały. Znane są też inne barwne odmiany królików długowłosych, choć ciężko tu mówić o gałęziach hodowli. Króliki te spotykane są sporadycznie, głównie w niemieckich hodowlach. Są to między innymi różne pododmiany królików lisich. Ich futro w skupie traktowane jest jako wełna kolorowa i osiąga znacznie niższe ceny, niż wełna królików angorskich białych.

Królik angorski biały to rasa zaliczana do grona średnio dużych – zwierzę osiąga wagę od 2,5 do 4,5 kg. Jego tułów jest walcowaty, głowa krótka i gruba o szerokim czole, oczy z czerwoną lub niebieską tęczówką. Futro tego królika jest czysto białe i składa się z długich, wełnistych włosów o długości nawet do 30 cm. Na policzkach, nad czołem i na uszach samców występują charakterystyczne pędzelki dłuższych włosów. Wełnę uzyskuje się poprzez strzyżenie lub wyczesywanie. Roczna wydajność wełny waha się od 150 do 500 g.

Zwierzątko to żywi się tym samym, co króliki normalnowłose, lecz jest o wiele wrażliwsze na wszelkie niedobory żywieniowe. Hodowca musi pamiętać o regularnych porach karmienia. W diecie królika angorskiego duże znaczenie odgrywa sianko (właściwa dawka to 30-50 g dziennie). Jeżeli królik nie będzie miał dostępu do siana (głównie traw słodkich), grozi mu choroba bezoarowa, czyli nagromadzeniu w żołądku włosów połykanych wraz z pokarmem.

W okresie linienia królik ten szczególnie narażony jest na zaleganie włosów w układzie trawiennym, dlatego poleca się podawanie mu specjalnego środka pomagającego usuwać z organizmu połknięte włosy. Koszt takiej pasty (np. Rodent-Malt) to około 10-15 zł. W okresie linienia trzeba tez częściej szczotkować futerko pupila.