brytyjski długowłosy

Kot brytyjski długowłosy jeszcze do niedawna był wstydliwie ukrywany, jako "gorsza" odmiana szlachetnego arystokraty. Rzadko można było znaleźć na stronach hodowli ogłoszenia, że w danym miocie urodziły sie kocięta długowłose, a nawet spotkałam się z twierdzeniem pewnego hodowcy, który w początkach mojej pracy hodowlanej powiedział mi, ze kotki wydające na świat kocięta długowłose powinny być kastrowane. Każdy uważny czytelnik mojej strony na pewno już zauważył, że mój pierwszy miot skaładał się nie dość że z jednej tylko kotki, to w dodatku długowłosej.Na pewno fakt ten przyczynił się do mojego bardzo wczesnego zainteresowania się tą odmianą, a po bliższym zapoznaniu tylko zdrowy rozsądek pozostałych członków rodziny sprawił, że kotka Amelka nie została w naszej hodowli.

Jak już pisałam w zakładce o historii brytyjczyków, rasa ta dwukrotnie przeżywała głęboki kryzys, będąc na skraju całkowitego wymarcia. Dwukrotnie, aby ja odrestaurować, wprowadzano do puli genowej kota brytyjskiego geny obcych ras. Kot rosyjski niebieski pomógł utrzymać kolor, podobnie jak chatreaux, który miał zniwelować lekkość budowy kota rosyjskiego. W celu poprawy sierści i wzbogacenia podszerstka, bo to gęsty podszerstek jest tajemnicą pluszowego futerka, posiłkowano się persami. I to właśnie perski spadek, w postaci genu długiego włosa, odpowiedzialny jest za pojawianie się w hodowlach kociąt z długim, podobnym w dotyku właśnie do perskiego, włosem.

Gen długiego włosa jest genem recesywnym. Oznacza to, że kot musi mieć parę tych genów, aby uwidoczniło się ich działanie. Kot, który ma tylko jeden gen, np. tylko od matki, albo tylko od ojca, fenotypowo, czyli jeśli chodzi o wygląd, będzie nadal kotem krótkowłosym. Dlatego biorąc pod uwagę jedynie wygląd kota, nie można stwierdzić jednoznacznie, czy "niesie" on gen długiego włosa, czy nie. Jeśli kot krótkowłosy niosący gen długiego włosa skojarzony zostanie z innym krótkowłosym, który również posiada ten gen, może się zdarzyć, że któreś z kociąt otrzyma po tym właśnie genie od każdego z rodziców, i będzie wtedy długowłose. Prawdopodobieństwo pojawienia się kota długowłosego w miocie kotów krótkowłosych niosących gen długiego włosa wynosi 25%, czyli wcale nie jest takie małe.


Budowa długowłosego brytyjczyka powinna być taka sama, jak krótkowłosego (Standard kota brytyjskiego), to znaczy zwarta, krępa, z krótkimi, mocnymi łapami. Koty te są na ogół większe, zapewne przez futro które optycznie zwiększa ich rozmiary. Standard tej rasy jest tak naprawdę dopiero w fazie opisu, jako że brytyczyki długowłose czekają dopiero na oficjalną rejestrację w FIFe, co pozwoli im w pełni zaistnieć jako odrębnej rasie i zdobywać należne tytuły. Wiele z obecnie spotykanych brytyjczyków długowłosych przypomina persy, co nie powinno mieć miejsca, dlatego przy ustalaniu standardu tej rasy na pewno większa uwaga zwrócona będzie na kształt głowy, długośc pyska i budowę czaszki, tzw. stop, niż na samą długość sierści, która też może być różna u różnych osobników.

Kot brytyjski długowłosy jest właściwie kotem półdługowłosym, a pielęgnacja jego sierści nie nastręcza zbyt wielu problemów. Z pewnością wymaga częstszego szczotkowania niż jego krótkowłosy kuzyn, ale nie jest tak uciążliwy, jak pers, który wymaga bardzo starannego, codziennego szczotkowania. Imponujący ogon, noszony z dumą jak pióropusz, jest ozdobą jakiej nie zobaczymy u innych ras, ponieważ z racji dużej ilosci podszerstka włos na nim nie opada. Myślę, że jest to rasa z przyszłością, i że koty te niedługo oglądać będziemy na wystawach na równi z innymi.

Zdjęcia zdobiące stronę to zdjęcia mojej liliowej Amelii, na jednym ze zdjęć z matką Clarą. Zdjęcia na marginesach oglądacie Państwo dzięki uprzejmości p. Jerzego Matysiaka z hodowli BriBeri*PL.