kalifornijski
Kalifornijski
Królik kalifornijski (K) zaliczany jest do ras średnich. Jego nazwa pochodzi od miejsca, w którym został wyhodowany (Kalifornia, USA). Twórcą rasy jest hodowca J. West, który krzyżując ze sobą różne rasy (królik nowozelandzki biały, królik himalajski, zwany też rosyjskim, szynszyl) zamierzał stworzyć doskonałą rasę mięsną - królika cechującego się bardzo szybkim wzrostem, czyli taniego w hodowli. Królik kalifornijski okazał się rasą bardzo ekonomiczną - nie tylko zużywa niewiele paszy, ale jest też wyjątkowo mało wybredny co do jej jakości. Dzięki temu hodowany jest nie tylko na fermach, ale też w przydomowych hodowlach.
Królik kalifornijski to co prawda rasa średnia, ale dorosłe osobniki osiągają słuszną wagę - od 3,5 do 5,5 kg. Ich ciało jest lekko wydłużone, o mocnej muskulaturze, dobrze rozwiniętym zadzie, szerokim grzbiecie i łopatkach. Szyja krótka i mocna, krótka, okrągła głowa dobrze osadzona. Uszy mięsiste, zaokrąglone na końcach, mocno owłosione (długości od 10,5 do 11,5 cm). Kończyny średniej długości, mocne, ogon krótki, przylegający do tułowia.
Futerko królika kalifornijskiego jest bardzo gęste, włos sprężysty i jedwabisty. Długość włosów okrywowych to 3 cm.
Wyróżnia się dwie odmiany barwne: kalifornijski czarny (Kc) oraz kalifornijski hawana (Kh). Obie odmiany cechuje śnieżnobiała barwa podstawowa oraz kolorowe oznaczenia - czarne w przypadku odmiany czarnej i ciemnobrązowe u odmiany hawana. Oznaczenia znajdują się na uszach, nosie (maska nosowa), kończynach przednich do nadgarstka, tylnych do stawu skokowego oraz na ogonie. Kolor podszycia śnieżnobiały, a w partiach kolorowych niebieskopopielaty (Kc) lub niebieska (Kh). Obie odmiany cechuje czerwona barwa oczu oraz czarne lub brązowe pazurki.
Jeżeli królik jest egzemplarzem wystawowym, jego wzorzec powinien być jak najbliższy ideałowi. Niewielkie wady (np. lekko wydłużona głowa, uszy zbyt długie o 1-2 cm, słabsza jakoś okrywy włosowej, lekko dłuższe lub krótsze (niż 3 cm) włosy okrywowe, niewielkie odchylenia w barwie oczy lub pazurków) są dopuszczalne, ale w pracach hodowlanych dąży się do wyeliminowania ich. Większe błędy (np. zbyt duża lub mała waga, zwisające lub zbyt długie (o ponad 2 cm) uszy, białe włosy na barwnych oznaczeniach, odchylenia w kolorze oznaczeń) całkowicie dyskwalifikują królika nie tylko z wystaw, ale też dalszej hodowli.
